یکی از ویژگی های مشخص سینمای روشن فکری آن است که کارگردان دقیقا نمی داند که از چه صحبت می کند یا اگر می داند این اطلاعش به صورت کاریکاتوری به او رسیده و یا خود به عمد به صورت کاریکاتوری اطلاعاتش را انتخاب کرده است. همین قاعده ی ساده می تواند نشان دهد که چرا عمده ی فیلم سازان جشنواره ای یا به عبارتی شبه روشن فکر برای ساخت آثار خود هیچ گاه نمی توانند به خوبی اطرافشان را ببینند. این نداشتن دید درست که یا عمدی است یا سهوی نتیجه مشخصی در پی دارد و آن سینمای کاریکاتوری است.
