رسانه های اصول گرا چه می خواهند؟ چه می یابند؟

اما آنچه در این جا محل بحث است تمرکز بیش از اندازه ی رسانه های داخلی به فضای داخل کشور است و عدم جریان سازی آنها در فضای بین الملل و معادلات حاکم بر جو بین المللی در رابطه با جمهوری اسلامی. به واقع در جریانات امروز رسانه های داخل هر روز که آغاز می شود همراه است با یک جنگ رسانه ای قوی بین موافقین و مخالفین فلان موضوع. حال اگر در شرایطی موضوع مناسبی هم وجود داشته باشد دیگر شاهد یک جنگ تمام عیار خواهیم بود. درست مانند آنچه که امروز در فضای رسانه ای داخل کشور شاهد آن هستیم در رابطه با مساله ی مذاکرات هسته ای و توافق وین. این روند رسانه ای اگر چه هر روز به قوی تر شدن رسانه های دو طرف و پیشرفت حرفه ای در فضای رسانه ای کشور خواهد شد اما دو اشکال عمده دارد.

زلف

این شاعر پیر را به سامان برسان

این شاخه ی خسته را به باران برسان

من کافر مذهبیتی معیوبم

با زلف خودت مرا به ایمان برسان

پساوینیسم رسانه ای

در این زمین اگر منتقدی بگوید تیم هسته ای در فلان موضوع اشتباه کرده اند یا به عبارتی ممکن است مرتکب اشتباه شده باشد در جواب می شنود: “تیم فعلی بهترین های عرصه ی دیپلماسی اند”، اگر بگویید فلان قسمت متن با خطوط قرمز نظام تداخل دارد می شنوید: “رهبری توافق را تایید کرده اند مگر می توانند بدون تایید رهبری توافق به این مهمی را امضا کنند؟!”، اگر بگویید برخی از مشکلات ما و آمریکا ریشه ای و بنیادین است و هیچ گاه – به زعم رهبران دو طرف- قابل حل نیست می شنوید: ” دیپلماسی همه مشکلات را حل می کند”، اگر بگویید دست آورد فعلی دو سال مراکزه چیسیت می شنوید “مشکلات اقتصادی از چند ماه بعد و با آمدن اثرات توافق رفع خواهد شد”، و اگر به اشتباهات واضح متن موجود اشاره کنید می شنوید: “درست است که برخی موارد را از دست داده ایم اما در مجموع بازی را برده ایم”.

دو دو تا چند تا؟!

از حضور عراقچی در تلویزیون خاطرات خیلی خوبی در این چندین ماه گذشته به خاطر ندارم. نه به این خاطر که پاسخگو نیست بلکه اتفاقا به این دلیل که پاسخگوست بعضی وقتها چیزهایی می گوید که عملا شخص در اولین اقدام دو سه بار انگشت به داخل گوش برده و سپس به بیدار بودنش شک می کند و این بیداری را راستی آزمایی.