سه تارگان، سه گل و سه نکته

۲۸ مرداد فارس در گزارشی از هزینه ی بازی می گوید: «یاریار مدیر تیم در جمع بازیکنان خاطرنشان کرد که هزینه حضور ستارگان جهان ۳۵۰ هزار یورو بوده که معادل یک بازیکن درجه دو در لیگ است و این واقعاً یک معجزه به حساب می‌آید.» اگرقیمت یورو را حدود ۳۸۰۰ تومان برآورد کنیم هزینه ی حضور تیم ستارگان در ایران چیزی در حدود یک میلیارد و سیصد میلیون تومان خواهد بود. باشگاه خبرنگاران جوان هم ۴ مرداد ماه در مورد قیمت بلیط بازی می گوید:« بلیت فروشی دیدار فوق نیز در روز بازی در استادیوم آزادی انجام خواهد شد و قیمت بلیتها ۵ و ۸ تومانی خواهد بود.» حال با فرض این که تمام بلیط های ۸ هزار تومانی باشند و باز با فرض اینکه ۱۰۰ هزار نفر در این بازی حضور می یافتند مجموع هزینه ی جمع شده به عدد ۸۰۰ میلیون تومان می رسید. یعنی در بهترین حالت عایدی بازی از هزینه ای که صرفا برای آمدن تیم ستارگان می شده است ۵۰۰ میلیون کمتر بوده. البته باید خاطر نشان کرد که:

رسانه های اصول گرا چه می خواهند؟ چه می یابند؟

اما آنچه در این جا محل بحث است تمرکز بیش از اندازه ی رسانه های داخلی به فضای داخل کشور است و عدم جریان سازی آنها در فضای بین الملل و معادلات حاکم بر جو بین المللی در رابطه با جمهوری اسلامی. به واقع در جریانات امروز رسانه های داخل هر روز که آغاز می شود همراه است با یک جنگ رسانه ای قوی بین موافقین و مخالفین فلان موضوع. حال اگر در شرایطی موضوع مناسبی هم وجود داشته باشد دیگر شاهد یک جنگ تمام عیار خواهیم بود. درست مانند آنچه که امروز در فضای رسانه ای داخل کشور شاهد آن هستیم در رابطه با مساله ی مذاکرات هسته ای و توافق وین. این روند رسانه ای اگر چه هر روز به قوی تر شدن رسانه های دو طرف و پیشرفت حرفه ای در فضای رسانه ای کشور خواهد شد اما دو اشکال عمده دارد.

پساوینیسم رسانه ای

در این زمین اگر منتقدی بگوید تیم هسته ای در فلان موضوع اشتباه کرده اند یا به عبارتی ممکن است مرتکب اشتباه شده باشد در جواب می شنود: “تیم فعلی بهترین های عرصه ی دیپلماسی اند”، اگر بگویید فلان قسمت متن با خطوط قرمز نظام تداخل دارد می شنوید: “رهبری توافق را تایید کرده اند مگر می توانند بدون تایید رهبری توافق به این مهمی را امضا کنند؟!”، اگر بگویید برخی از مشکلات ما و آمریکا ریشه ای و بنیادین است و هیچ گاه – به زعم رهبران دو طرف- قابل حل نیست می شنوید: ” دیپلماسی همه مشکلات را حل می کند”، اگر بگویید دست آورد فعلی دو سال مراکزه چیسیت می شنوید “مشکلات اقتصادی از چند ماه بعد و با آمدن اثرات توافق رفع خواهد شد”، و اگر به اشتباهات واضح متن موجود اشاره کنید می شنوید: “درست است که برخی موارد را از دست داده ایم اما در مجموع بازی را برده ایم”.

دو دو تا چند تا؟!

از حضور عراقچی در تلویزیون خاطرات خیلی خوبی در این چندین ماه گذشته به خاطر ندارم. نه به این خاطر که پاسخگو نیست بلکه اتفاقا به این دلیل که پاسخگوست بعضی وقتها چیزهایی می گوید که عملا شخص در اولین اقدام دو سه بار انگشت به داخل گوش برده و سپس به بیدار بودنش شک می کند و این بیداری را راستی آزمایی.

عامل موفقیت پایتخت فاصله اش از پایتخت است!

یکی از ویژگی های مشخص سینمای روشن فکری آن است که کارگردان دقیقا نمی داند که از چه صحبت می کند یا اگر می داند این اطلاعش به صورت کاریکاتوری به او رسیده و یا خود به عمد به صورت کاریکاتوری اطلاعاتش را انتخاب کرده است. همین قاعده ی ساده می تواند نشان دهد که چرا عمده ی فیلم سازان جشنواره ای یا به عبارتی شبه روشن فکر برای ساخت آثار خود هیچ گاه نمی توانند به خوبی اطرافشان را ببینند. این نداشتن دید درست که یا عمدی است یا سهوی نتیجه مشخصی در پی دارد و آن سینمای کاریکاتوری است. 

حاکم شدن قلدر مابی بر تصمیمات شورای عالی انقلاب فرهنگی/ تغییر روسای دانشگاه ها از چند زاویه ی دیگر

و بعد از تمام این مباحث و مباحث مهم دیگری که ذکر آن در بالا نرفت، چیزی که بیشترین نگرانی را در اذهان بوجود می آورد نوعی زور آزمایی، لج بازی و فرا قانونی عمل کردن توسط رئیس شورای عالی انقلاب فرهنگی است. خواننده ی گرامی را ارجاع می دهم به گفتگوی ویژه خبری مورخ پنجم خرداد که حسین کچوئیان این گونه از قول رئیس جمهور می گوید: «رئیس جمهوری مدتی بود که به صراحت گفت من دیگر روسای دانشگاه‌ها را به شورای عالی انقلاب فرهنگی نمی‌آورم.»

چند تامل پیرامون فروشگاه بین المللی کتاب تهران!

شاید مهمترین نقد بزرگ و دقیقی که به این شیوه ی نمایشگاهی برای کتاب وارد می شود همان است که نویسنده ی «منِ او» می گوید. یعنی این که نمایشگاه کتاب اگر چه در بازه ای ده روزه می تواند کتب زیادی را بفروشد و شاید تاثیری مثبت در میانگین ساعت مطالعه داشته باشد، اما! اما یک ضرر بسیار بزرگ دارد که غیر قابل چشم پوشیست و آن نابود کردن حلقه ی توزیع که همان کتاب فروشی ها باشند است. این نقد را بسیار شنیده ایم در بسیاری از محافل کتابخوان - و کتاب نخوان!- ولی خب راه چاره چیست؟ تعطیل کردن نمایشگاه کتاب تهران در یک اقدام ضربتی؟

پادگان جنگ نرم، داریم؟!

می توان سوالاتی ابتدایی را راجع به جریان سربازی مرود توجه قرار داد. آیا سربازی ماهیتا مقدس است؟ آیا با فرض این که ماهیت سربازی برای وطن و میهن و دین مقدس است، لزوما تقدس آن در همین شکل امروزی آن و به قول برخی «پا چسباندن» خلاصه می شود؟ یا به عبارت دیگر آیا گونه ی اهمی از شکل فعلی برای سربازی کردن و دفاع از مرزهای این مملکت وجود ندارد؟

سرافرازی رسانه ملی در ماراتن مذاکرات

قبل نوشت: متن را که خواندم متوجه شدم اسم لوزان ملال آور تکرار شده است. علی الخصوص پس از این شروع سال سرشار از لوزان! در نتیجه تمام لوزان ها را به جز اولین شان پاک کردم. بنابراین در ادامه هر کجا لفظ بیانیه به چشم آمد مقصود بیانیه ی لوزان است.

طی روز های اخیر بعضا انتقادات شدیدی نسبت به عملکرد رسانه ی ملی در رابطه با مذاکرات هسته ای اعمال می شود. گروهی از اظهارنظرها همراهشان عصبیت و عصبانیتی یافت می شود که از جنس مطالبه گری دانشجو و یا حق طلبی حق جو نیست. این نوشتار سعی دارد ضمن بررسی روش های احتمالیِ پیش روی رسانه ملی در مواجهه با این پدیده به بررسی جزئی هر کدام بپردازد. در ابتدا به نظر می رسد چهار سناریوی عمده برای موضع گیری رسانه ی ملی نسبت به مذاکرات وجود داشت.

حاجی حاجی سید.../ سید جان صدا نمیاد!

صدای سید بلند بود. همه صدای سید را می شنیدند. اصلش هم همین است باید صدای سید را شنید. یعنی صدا برای شنیدن است. مخصوصن اگرصدای سید باشد. مخصوصن اگر سیدش حسینی باشد. مخصوصن اگر همنام مولا باشد. مخصوصن اگر دست بر قضا ولی باشد. ولی یعنی ولی و اما نیاور. کم سن تر که بودیم در هنگام عدم رضایت، پس از ذکر دلیل به پدرمان می گفتیم ولی چشم. این ولی نه که حرف اضافه است! نه! این ولی آموزش است. آموزشی فطری که ناخود آگاه در دوران  کودکی از درون می جوشد. یعنی حتی اگر ولی و اما داشتی بعد ولی باید بگویی چشم. ولی خاصیتش این است. چه سرپرست معنایش کنی چه دوست. حکمن افت دارد حرف دوست را زمین بیاندازی دیگر...