سه تارگان، سه گل و سه نکته
آمدن فیگو، کارلوس و سالگادو به ایران و نام پر زرق و برق و جذاب بازی خیریه برای کمک به بیماران ام اسی احتمالا آنقدر رسانه های مختلف را درگیر و محو خود کرده بود که کمتر رسانه ای به بررسی دقیق تر این بازی پرداخت. نگارنده اما ضمن اینکه نه در جایگاه رد این قبیل مسابقات است و نه تایید آن صرفا به سه نکته ی مبهم که از اتفاقات و حاشیه های اطراف این بازی بدست می آید می پردازد.
الف) مهمترین نکته ای که دست اندر کاران حضور ستاره های فوتبال در کشورمان بدان اشاره می کنند این است که درآمد حاصل از بلیط فروشی این بازی (که قسمتی از همان درآمد نیز ظاهرا برای هزینه های جاری بازی در نظر گرفته شده است) صرف مداوای بیماران ام-اس خواهد شد. اما نکته ای که عمدتا کسی بدان توجه نمی کند یک برآورد هزینه- فایده ی ساده از حضور این ستارگان در ایران و بلیط فروشی بازی است.
۲۸ مرداد فارس در گزارشی از هزینه ی بازی می گوید: «یاریار مدیر تیم در جمع بازیکنان خاطرنشان کرد که هزینه حضور ستارگان جهان ۳۵۰ هزار یورو بوده که معادل یک بازیکن درجه دو در لیگ است و این واقعاً یک معجزه به حساب می‌آید.» اگرقیمت یورو را حدود ۳۸۰۰ تومان برآورد کنیم هزینه ی حضور تیم ستارگان در ایران چیزی در حدود یک میلیارد و سیصد میلیون تومان خواهد بود. باشگاه خبرنگاران جوان هم ۴ مرداد ماه در مورد قیمت بلیط بازی می گوید:« بلیت فروشی دیدار فوق نیز در روز بازی در استادیوم آزادی انجام خواهد شد و قیمت بلیتها ۵ و ۸ تومانی خواهد بود.» حال با فرض این که تمام بلیط های ۸ هزار تومانی باشند و باز با فرض اینکه ۱۰۰ هزار نفر در این بازی حضور می یافتند مجموع هزینه ی جمع شده به عدد ۸۰۰ میلیون تومان می رسید. یعنی در بهترین حالت عایدی بازی از هزینه ای که صرفا برای آمدن تیم ستارگان می شده است ۵۰۰ میلیون کمتر بوده. البته باید خاطر نشان کرد که در این مسابقه بهترین تخمین ها از عددی حدود ۵۰ هزار تماشاگر گفتند که این یعنی حداکثر پول بلیطی که در این بازی از تماشاگران گرفته شده ۴۰۰ میلیون تومان بوده است. به عبارتی هزینه ی حضور ستارگان در تهران حداقل ۹۰۰ میلیون تومان بیشتر از پول بلیط های فروخته شده بوده است.
حال سوال اساسی اینجاست که اگر بنا بر کمک به بیماران ام-اس است چرا باید یک میلیارد و سیصد میلیون پول زبان بسته را هزینه حضور این بازیکنان کرد و بعد در انتظار اندک پول حاصل از بلیط فروشی نشست؟ آیا نمی شد در همان ابتدا این هزینه را به بیماران ام-اس کمک کرد.
ب) اما نکته ی بعد در رابطه با اتفاق عجیبی است که در مورد تماشاگران این بازی و تعداد آنها افتاد. در حالی که برخی مسئولین از اعداد بالای هشتاد هزار صحبت می کردند اتفاقی که در عمل افتاد حضور حدود ۴۰ تا ۵۰ هزار تماشاگر در آزادی بود. نکته ای که در مورد این نوع بازی ها مطرح توانایی جذب مخاطب و پول است که در این بازی علی الظاهر قسمت عمده قصد برگزار کنندگان بر روی مقوله ی فروش بلیط بوده است. اما سوال اساسی اینجایت که چرا فروش بلیط های مسابقه از قبل و به صورت اینترنتی انجام نشده است تا اگر مسئولین می دانند که قرار است استقبال قدرتمندی از این بازی انجام نشود مسابقه را لغو کنند. اوج بی برنامه گی این است که در مسابقه ای که اصل تشکیلش بر حضور تماشاگران برنامه ریزی شده است بدون اطلاع دقیق و صرفا با برخی تخمین های شخصی پیش برود. و نهایتا تعداد تماشاگران حدود نصف عدد پیش بینی شده باشد.
ج) اما سومین نکته ای که در مورد این مسابقه بسیار با اهمیت است عدم برنامه ریزی مناسب در کنار بازی است. به عبارتی این چنین بازی ای اگر قرار است انجام شود بایستی آنقدر حواشی زیاد در جهت رشد کمک های مردمی و خیریه داشته باشد که به نوعی در یک دید کلان فایده ی آن بیش از هزینه اش باشد. اما در کمال ناباوری مسئولان پس از مسابقه از حاضر نشدن بازیکنان در مراسم خیریه بعد بازی خبر دادند. ضمن اینکه توضیح مناسبی از دست آورد های مادی این مسابقه برای مردم داده نشد. در حالی که در چنین حرکاتی مردم حتما باید از ریز ماجرا با خبر شوند تا احیانا جریانات مردمی در ادامه ی حرکات ایجاد شده شکل بگیرند و بتوان از این موارد استفاده برد.
به عبارتی اگر دم از خیریه بودن یک مسابقه ی ورزشی می زنیم باید با عدد و رقم سود و عایدی آن را به مردم نشان دهیم نه اینکه صرفا چند جریان رسانه ای برای برجسته کردن نام چند فوتبالیست که مدتی بیکار بوده اند راه بیافتد و بعد هم هیچ.
